( ဟ္ိႏၵဴဘာသာ Hinduism )

ဟ္ိႏၵဴဘာသာသည္ BC 3000 ခန္.မွစ၍ ကုိးကြယ္မွဳ ျပဳခဲ.သည္.
ကမၻာေပၚရွိ ဘာသာမ်ားထဲတြင္ သက္တမ္းအရင္.ဆံုး ဘာသာျဖစ္ျပီး အႏၵိယနုိင္ငံရွိ အၾကီးဆံုးေသာ ဘာသာျဖစ္သည္။ 
ဟ္ိႏၵဴလူမ်ိဳးတုိ.သည္ သူတုိ.သာသာ တရားအား ထာဝရ
တည္ျမဲေသာ ဘာသာတရားဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။ 
ဟ္ိႏၵဴဘာသာသည္ အျခားခရစ္ယန္၊ မူဆလင္ကဲ.သုိ. 
စတင္တည္ေထာင္ သူ၏ အယူဝါဒကုိ အစဲြျပဳသည္. 
ဘာသာမဟုတ္ေၾကာင္း သိရသည္။ 
ဟ္ိႏၵဴဘာသာမ်ားသည္ အာရိယန္လူမ်ိဳးမ်ား အႏိၵယသုိ.ေရာက္လာစဥ္ သူတုိ.နွဳင္.ပါလာသည္. ျဗာဟၼဏအယူဝါဒမွ ဖံြ.ျဖိဳးလာသည္. အယူဝါဒ ျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။ ဟ္ိႏၵဴဘာသာအယူအရ နတ္၊လူ၊ ေတာေတာင္ ၊ ေရေျမ ၊ ပရမတၱမာ ေခၚ ဘုရားသခင္၏ 
အစိတ္အပုိင္း မွ်သာ ျဖစ္လွ်က္ ဤမ်က္ေမွာက္ကမၻာသည္ 
မာယာမွ်သာျဖစ္၍ မလဲြ မေသြ ပ်က္စီးျပီး 
နိစၥထာဝရတည္ေသာ မသိအပ္သည္. 
ပရမတၱမာ ျဖစ္သည္။

 အတၱဝါဒ။-----။ 
ဟ္ိႏၵဴဘာသာသည္ အတၱမာ(ဝိညဥ္)ကုိ ယံုၾကည္ျပီး ကံတရား၏ 
အရွိန္ဟုန္ မကုန္မခ်င္း မရမတၱမာနွဳင္. ေပါင္းဆံုးမွဳ မျဖစ္မခ်င္း၊ 
အနတၱဘဝ သံသရာ၌ သေႏၵတည္ေနမည္။ မေကာင္းမွဳလုပ္သူ ကြယ္လြန္သြားလွွ်င္ အတိဒုကၡ ငရဲေရာက္သြားျပီး 
ကုသုိလ္ေကာင္းမွဳ လုပ္လွ်င္ နတ္ရြာသုိ. ေရာက္မည္ျဖစ္သည္။

ငရဲျပည္၌ ခံရေသာဒုကၡ နတ္ျပည္၌ စံရသည္. သုကၡသည္ အစဥ္ ထာဝရမဟုတ္၊ အတၱမာ(ဝိညဥ္) သည္ ေမာကၡ (လြတ္ျငိ္မ္းမွဳ) 
မရမခ်င္း မိမိမူရင္းေဂဟာ ျဖစ္သည္. ျဗဟၼာနွဳင္. မေပါင္း မခ်င္း 
ဘဝအသစ္ ျဖစ္ျမဲျဖစ္ေနမည္။ ေမာကၡ (လြတ္ျငိမ္းမွဳ)သည္ 
ယံုၾကည္မွဳျဖင္. ရျခင္းမဟုတ္၊ မိမိက်င္.ၾကံ 
အားထုတ္ မွဳျဖင္.သာ ရနုိင္သည္။ 

ကုိးကြယ္မွဳဆုိင္ရာ နတ္မ်ား။ 
ဟ္ိႏၵဴဘာသာ၌ ကုိးကြယ္သည္.နတ္ သံုးပါးအနက္ 
(၁)ေလာကကုိ ဖန္ဆင္းသည္. ျဗမၼာ၊ 
(၂) ေလာကကုိ ထိန္းသိမ္း ေစာင္.ေရွာက္သည္. ဗိရွနု (ဗိသာနုိး) (၃)ေလာကကုိ ဖ်က္စီးျပီး ေလာက အသစ္ဖန္ဆင္းသူ ရွိဗ(သိဝ)ဟူ၍
 ျဖစ္ျပီး ျဗမၼာကုိ ပူေဇာ္ပသသည္. ဓေလ. အလြန္နည္းပါးသည္။ 
အိႏၵယ၌ ေခတ္အဆက္ ဆက္ ဗိႆနုိးနွဳင္. 
သိဝကုိးကြယ္ပူေဇာ္မွဳ ရွိခဲ.သည္။ 
အဓိက ဘုရားအျပင္ ျမင္.ျမတ္သည္ဟု ယူဆသည္. 
အျခားနတ္မ်ားကုိလည္း ကုိးကြယ္ကာ နြားမ မ်ားကုိလည္း အေလးျမတ္ထားၾကသည္။ ဟ္ိႏၵဴအယူဝါဒ၌ 
ရွံကရက ဦးေဆာင္ေသာ သိဝကုိးကြယ္သူ(ရွိုက္ဝ)နွဳင္. ရာမနုဇက ဦးေဆာင္သည္. ဗိႆနုိးကုိးကြယ္သူ (ဗုိက္ရွန၀)ဟူ၍ ရွိသည္။ ဟ္ိႏၵဴအယူဝါဒ၌ ဆံဆကာရ္ အခမ္းနား က်င္းပပူေဇာ္မွဳမ်ားကုိ 
ဗၾဟၼဏ (ပုဏား) မ်ားက ဦးေဆာင္သည္။ 
မေမြးဖြါးခင္ အမိဝမ္း၌ ပ႒ိသေနၵတည္ ခ်ိန္မွစျပီး ေသဆံုးသည္ထိ နာမည္ေပးအခမ္းနာ - စလြယ္ခ်ည္သုိင္း အခမ္းနား -
လက္ထပ္အခမ္းနား က်င္းပေပးေလ.ရိွသည္။ နွစ္စဥ္ ေဒဝါလီ 
မီးထြန္းပဲြ က်င္းပေလ.ရွိသည္။ ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္း၌ နတ္ရုပ္တုမ်ားရွိျပီး ပူေဇာ္ဖြယ္ပစၥည္းမွာ ပန္း၊သစ္သီး၊သစ္ရြက္မ်ားနွဳင္. 
တိရိစၦာန္သတ္၍ ပူေဇာ္ေလ.ရွိသည္။ 

ဟိႏၵဴက်မ္းစာ။ …..။
ဓမၼက်မ္းဂန္မ်ားအား သကၠတဘာသာျဖင္. ေရးထားျပီး ေဒဝက်မ္းမ်ားကုိ ဘုရားသခင္၏ မုခပါဌ္ဟု ယူဆကာ အေလး ထားၾက သည္။ ရုိးရာအစဥ္အလာ မိမိဘဝကုိ ၄ ပုိင္း (အာရွရမ္) ခဲြသည္။ 
ပထမအရြယ္ ျဖစ္သည္. ဗၾဟၼက်ရယ အရြယ္သည္ ပညာရွာ သည္. 
အရြယ္ ျဖစ္ျပီး ၂၄ နွစ္ျပည္.ေသာ္ လက္ထပ္ ထိမ္းျမားျခင္း ျပဳသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ ဒုတိယအရြယ္ ဂရိဟတ္ဆထအရြယ္ ၏ အဓိက 
တာဝန္သည္ အိမ္ေထာင္ေရးျဖစ္ျပီး ၅၀ နွစ္ျပည္.သည္. 
အခါ မိမိသားအေပၚ လဲြေျပာင္းေပးကာ တရားက်င္.ရန္ အရြယ္ 
ဝနပရဆထ လြန္သည္. ၇၅နွစ္ ျပည္.ေသာ္ ဆန္ႏ်ာဆီ ေခၚ ရေသ.ရဟန္းဝတ္ေလ.ရွိသည္။ 

ဟိႏၵဴလူမ်ိဳး၌ ယစ္ပူေဇာ္မွဳကုိ ဦးေဆာင္သည္. အျမင္.ဆံုးေသာ ဗၾဟၼဏအမ်ိဳးဇာတ္၊ ခတၱိေခၚ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သည္. ဇာတ္၊ ကုန္သြယ္လယ္ယူလုပ္သည္. ေဝသာဇာတ္၊ သုဒၵေခၚ 
အထက္ဇာတ္မ်ား၏ ေစခုိင္းသည္. တာဝန္ေဆာင္ရြက္သည္. 
ဇာတ္မ်ိဳး ဟူ၍ အဓိက ဇာတ္ေလးမ်ိဳးရွိသည္။ မဟတၱမ ဂႏၵီ၏ ၾကိဳးပမ္းမွဳေၾကာင္. ခဲြျခားမွဳ ေလ်ာ.နည္းလာသည္။ 

ဟိႏၵဴဘာသာ၏ အေျခခံယံုၾကည္ခ်က္ 
ကမၻာေလာက နွဳင္. သတၱဝါအားလံုးကုိ ဗၾဟၼာက ဖန္းဆင္းျပီး ဗိႆနုိးက ကာကြယ္လွ်က္ သိဝက ဖ်က္စီးသည္။ ဗၾဟၼာၾကီ၏ ၾကင္ယာေတာ္သည္ သူရသာတီ၊ ဗိႆနုိး၏ ၾကင္ယာေတာ္သည္ လကၡ်မီ၊ 
သိဝ၏ၾကင္ယာ သည္ ပဗ္ဗတီ အသီးသီးျဖစ္ၾကသည္။ 
ဗၾဟၼာဆုိသည္မွာ ပရမအတၱ ျဖစ္ျပီး ပရမအတၱသည္ ကမၻာနွဳင္. 
သတၱဝါကုိ ဖန္ဆင္းေသာေၾကာင္. ထုိအတၱသည္ အရာရာ၌ ပ်ံ.နွံ.တည္ရွိလွ်က္ ရွိသည္။ ေလာကသည္ အတၱ၊ ေလာကသည္ 
ဗၾဟၼာ၊ သတၱဝါလည္း အတၱ/ဗၾဟၼာ၊ သင္သည္ အတၱျဖစ္ျပီး 
သင္သည္ ဗၾဟၼာျဖစ္သည္။ ဖန္ဆင္းရွင္ အတၱကုိ ပရမအတၱ၊ 
သတၱဝါတို. တည္ေသာ အတၱကုိ ဇီဝအတၱဟု ခဲြျခားသည္။
(ျမန္မာအေခၚ ဝိညာဥ္အရာကုိ ဟိႏၵဴက ဇီဝအတၱ ဟုေခၚသည္)။ 
အတၱသည္ အၾကီးျမတ္ဆံုး၊ မပ်က္စီး အျမဲတည္၏။ 

သတၱဝါေသေသာ္ အတၱသည္ မပ်က္စီးပဲ ေသေသာသတၱဝါ၏ 
ခႏၵာကုိယ္မွ ထြက္ခြါ၍ ေနာက္ခႏၵာကုိယ္ ဘဝတခုထဲသုိ. ကူးေျပာင္း စခန္းသြားျခင္းျဖင္. သံသရာလည္ေနသည္။ ထုိသုိ. ဘဝသံသရာလည္ျခင္းသည္ အတၱကုိ ေလာဘနွဳင္. 
ကိေလသာ အညစ္ေၾကး ကပ္ျငိေန၍ အကုသုိလ္ ျပဳျခင္း ေၾကာင္. အကုသုိလ္ အက်ိဳးခံစားျခင္း ျဖစ္သည္။ 
ထုိ အတၱမွ ကိေလသာ အညစ္အေၾကး ကင္းစင္ေစရန္ ဟိမဝႏၱာေတာင္ထိပ္၌ တရားထုိင္ေနေသာ သိဝနတ္မင္း၏ 
ဆံထံုးမွ စီးဆင္းလာသည္. ဂၤဂါျမစ္ေရကုိ ေရခ်ိဳးရသည္။ 

ေယာဂအက်င္.စြမ္းအားျဖင္.လည္း ကိေလသာကုိ 
စင္ၾကယ္ေစသည္. အခါ အတၱသည္ ျဖဴစင္ေတာက္ေျပာင္လာျပီး ကုသုိ္လ္ကံ- အကုသုိလ္ကံ တုိ.ကုိ မျပဳေတာ.သည္.အခါ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္လွ်က္ ပရမအတၱ နွဳင္. ျပန္လည္ေပါင္းဆံုမိကာ ေမာကၡ(နိဗာန္)ကုိ ေရာက္သြားရသည္။ 

 ေရွးကနွဳင္. မတူေတာ.ပါ။
 ေဒဝမ်ား၌ ေျခခံေသာ ဟိႏၵဴ (ဗၾဟၼဏ) သာသာသည္ ယၡဳအခါ ေျပာင္းလဲျခားနားမွဳ မ်ားစြာ ရွိေနျပီ။ ေဒဝက်မ္း၌ ဣၿႏၵ၊အဂၢနိ၊ဝရုဏ 
စေသာ နတ္တုိ.အား ပူေဇာ္၍ ဂါထာရြတ္ျခင္းသည္ အဓိကမဟုတ္၊ ဗၾဟၼာ(အတၱ)ကုိ ျမင္ေအာင္ၾကည္.ျခင္းသည္သာ အေရးၾကီးေၾကာင္း ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္း ဂါထာရြတ္ သီခ်င္းဆုိျခင္းျဖင္. မြတ္ျမတ္ေသာ
 အတၱကုိ မေတြ.နုိင္ေၾကာင္း ေဖၚျပထားသည္။ 
ဘဂဝဒ္ဂီတမ်ားသည္ ယၡဳေခတ္ ဟိႏၵဴဘာသာဝင္မ်ား 
အျမတ္တနုိး ထားသည္. က်မ္းျဖစ္သည္။ 

တဆူတည္းမွ ကုိယ္ပြါးသံုးဆူ။
 ေဒဝက်မ္း၌ ဗိႆနုိး၊သိဝ၊ဗၾဟၼာ တုိ.သည္ အေရးမပါ၊ တလံုးတစည္း တည္းလည္း မဟုတ္ၾကေပ။ ခရစ္ေတာ္ေပၚျပီး နွစ္ ၄၀၀ ခန္.၌ ေပၚထြန္းလာသည္. ဂုတၱမင္းဆက္ မွစ၍ ဗိႆနိူး ၊သိဝ၊ဗၾဟၼာ 
တုိ.ကုိ တလံုးတစည္းတည္း ေပါင္းစည္း ကုိးကြယ္ရံုမက 
တဆူတည္းေသာ တန္ခုိးရွင္ ဘုရား၏ ကုိယ္ပြါးသံုးဆူဟုပင္ ယံုၾကည္လာခဲ.သည္။ ဗၾဟၼာကုိ အေလးျမတ္ထား ကုိးကြယ္ရာမွ 
တေျဖးေျဖး ေမွးမွိန္လာရာ ဗိႆနုိးကုိ အျမတ္တနုိး ကုိးကြယ္လာၾကသည္။ ဗိႆနုိးဘုရားဝင္စားေသာ ဘုရားဝင္စား ( အဝတာရ ၉ ဦး) ရွိ၏။ 
တဦးမွာ ရာမျဖစ္ျပီး ေဂါတမဗုဒၵ ကုိလည္း နဝမ အဝတာရ ဟု 
ဟိႏၵဴတုိ.က ယံုၾကည္သည္။ (မေျပာင္းလဲ နုိင္ေသာတရား)
 ေဒဝေခတ္မွစ၍ ဘုရားအယူဆ အမ်ားျပားေျပာင္းလည္း ေသာ္လည္း ယေန.ထ္ိ မေျပာင္းလဲသည္. တရားမူကား ဇာတ္အနိမ္.ျမင္.
ခဲြျခားဝါဒ သည္ ဟိႏၵဴဘာသာ၏ ထူးျခားေသာ လကၡဏာျဖစ္သည္။ 

ဇာတ္ ေလးမ်ိဳးအနက္ ဗၾဟၼဏ(ပုဏားမ်ိဳး)သည္ ဗၾဟၼာ၏ 
ခံတြင္းမွ ဖါြး၍ အျမတ္ဆံုးျဖစ္သည္ဟု ဆုိသည္။ 
ခတၱိ(မင္းမ်ိဳး)သည္ လက္ေမာင္းမွ ဖြါးျပီး ဝေသာ(ကုန္သည္)သည္
 ေပါင္မွဖြါးကာ သုဒၵ(အမွိဳက္သိမ္း၊ ဖိနပ္ခ်ဳပ္ လူဆင္းရဲမ်ိဳး) သည္ 
ဗၾဟၼာ၏ ေျခဖဝါးမွ ဖြါးသျဖင္. အနိမ္.ဆံုးဇာတ္ျဖစ္၍ 
အထင္ေသးကာ ထုိသူတုိ.ကုိ ျမင္လွ်င္ အမဂၤလာျဖစ္သည္ဟု 
ယူဆသည္။ အကယ္၍ သူေတာင္းစားကုိ ျမင္လွ်င္ ဒိဌမ္ဂလိကာ အမဂၤလာျဖစ္သြား သျဖင္. ေခါင္းေလ်ာ္ ေရခ်ိဳးျခင္းျဖင္. မဂၤလာသစ္တင္ရသည္။ 
ယၡဳေခတ္တြင္မူ ထုိဇာတ္ ေလးမ်ိဳးမက ဇာတ္ေပါင္း
 ၂၀၀၀ ခန္.ရွိေနျပီး မထိေကာင္းသည္. Outcasts,
 Untouchables ဇာတ္မ်ိဳးလည္း ရွိေၾကာင္း၊ ဇာတ္ျမင္.သူက
 မထိမိရန္္ ေရွာင္ရမည္.ဇာတ္ဟူ၍ ေဖၚျပထားသည္။ 
 Ref:( Hinduism Wiki ) မွ ျပန္ဆုိသည္။